mądrość bogactwo dosytem mierzy i przyrodzonemi potrzebami
/dosyt/ - zaspokojenie potrzeb, nasycenie (zob. współczesne wyrażenie: /najeść się do syta/);
/przyrodzonemi/ - naturalny, przyrodzony

całość:

Kupić by cię, mądrości, za drogie pieniądze,

Która (jesli prawdziwie mienią) wszytki żądze,

Wszytki ludzkie frasunki umiesz wykorzenić,

A człowieka tylko nie w anioła odmienić,

Który nie wie, co boleść, frasunku nie czuje,

Złym przygodam nie podległ, strachom nie hołduje.

Ty wszytki rzeczy ludzkie masz za fraszkę sobie,

Jednaką myśl tak w szcześciu, jako i w żałobie

Zawżdy niesiesz; ty śmierci namniej sie nie boisz,

Bezpieczną, nieodmienną, niepożytą stoisz.

Ty bogactwa nie złotem, nie skarby wielkiemi,

Ale dosytem mierzysz i przyrodzonemi

Potrzebami; ty okiem swym nieuchronionym

Nędznika upatrujesz pod dachem złoconym,

A uboższym nie zajźrzysz szcześliwego mienia,

Kto by jedno chciał słuchać twego upomnienia.

Nieszcześliwy ja człowiek, którym lata swoje

Na tym strawił, żebych był ujźrzał progi twoje.

Terazem nagle z stopniów ostatnich zrzucony

I miedzy insze, jeden z wiela, policzony.