jednego człowieka,
który był kiedyś,
po prostu ciekawym świata chłopcem
zahipnotyzowanym doskonałą harmonią
i człowiekiem, który stoi pośrodku,
by chaos zamienić w równowagę, zamęt w piękno
i obchodzi się tak elegancko z piłką, jak dyrygent ze swoją pałeczką.
czysty gracz, dziecko - inteligencji i emocjonalności
-ze stopami związanymi z boiskiem jak struny w skrzypcach
mistrz kontroli, szybki rozgrywający, wyczuwający piłkę,
który kieruje grą jak dyrygent muzyką
nastrajając na właściwy
rytm
i tempo..
tworząc coś z niczego
jednym spojrzeniem
jako młody chłopak, niespecjalnie zwracałem na siebie uwagę.
jeszcze jedno dziecko z Piaseczna.
marzące o Pawle, Wilhelmie i Arturze.
niektórzy myślą, że się z tym urodziłem
- talent wyrzeźbiony, bystrą ręką przeznaczenia
ja myślę inaczej..
wielkość człowieka, nie jest odziedziczana,
płaci się za nią:
obraz po obrazie
strzał, za strzałem
pewnie, że moja kreska uderza jak tysiące młotów,
a wywiad ze mną większą moc niż pędzący pociąg,
ale tylko nieliczni noszą opaskę kapitana,
tylko nieliczni są kapitanami ludzi.
bo na największej scenie, możesz zmusić drugiego człowieka, by poszedł za tobą na końce świata
ostatecznie tu, w Zielonej Górze nie zdarzył się cud,
po prostu był ktoś, kto prowadził ludzi do zwycięstwa.
każdy potrzebuje mistrza
człowieka, przy którym już "you'll never walk alone"
jeszcze nigdy tak jak dziś
nie miał w sobie takiej siły
może to ten, może to przez tę
hejnał wita mnie
patrzy na mnie jakby wiedział, że
wracam po to by zamknąć oczy,
nie zrobię więcej zdjęć,
tak wiem
ktoś zakrzyknął głośno, błysnął flesz zaczepił mnie
w wystawowym oknie w tłumie gdzieś..
nie zrobię więcej zdjęć,
tak wiem
to żaden grzech,
tak wiem
nie będę prosił,
tak wiem
widzę cię
